My Blog, My Memo & Myanmars` Unicode

  အရာရာက အရင်အတိုင်းပဲလား။ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ အရာရာက အရင်အတိုင်းပါပဲ။ သူမ မရှိတော့ပေမယ့် ကျွန်တော့်ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက သူမ ဓါတ်ပုံလေးက အရင်အတိုင်း ရှိနေတုန်းပဲ။ ကျွန်တော့် laptop log in password ကလည်း သူမ နာမည်နဲ့ ရှိနေတုန်းပဲ။ ကျွန်တော့် security code ကလည်း သူမ မွေးနေ့ နဲ့ ရှိနေဆဲပဲ။ ကမ္ဘာကြီးကလည်း အရင်လို လည်ပတ်နေဆဲပဲ။ ဘာတွေ ပြောင်းလဲသွားလဲ။ ဘာမှ မပြောင်းလဲဘူး။ အရာရာ အရင်အတိုင်းပဲ မဟုတ်လား။ ကျွန်တော့်ကိုယ့်ဟာကိုယ် ညာနေတာပါ။ အရင်လို ကျွန်တော် မပျော်တော့ဘူး။ သူမ မရှိတော့ဘူးဆိုတဲ့ ခံစားချက်က ကျွန်တော့်ကို နေ့နေ့ညည နှိပ်စက်နေတယ်။ ညအိပ်ခါနီးတိုင်း သူမ ဘယ်လိုများ အိပ်ပျော်အောင် အိပ်မလဲ ဆိုပြီး အတွေးတွေနဲ့ကျွန်တော် အိပ်မရဘူး။ အိပ်မရတော့ ကျွန်တော် ဆေးလိပ်တွေ ပိုသောက်ဖြစ်တယ်။ ဆေးလိပ်က ထွက်ပေါက်မဟုတ်မှန်း တော့ သိတာပေါ့။ နီကိုတင်းက stress တော့ လျော့စေတယ်လေ။ နောက်ပြီး ဆေးလိပ်သောက်ပြီး နည်းနည်းမူးလာတော့ အိပ်ပျော်သွားတာပေါ့။ မသိခြင်းတွေ မရှိခြင်းတွေ မမြဲခြင်းတွေအကြောင်းပြောတတ်တဲ့ အိမ်လွမ်းနေတဲ့ ဂြိုလ်သားတစ်ယောက် အကြောင်းကို ပြေ

  ဒီပုံလေးကို သတိထားမိတဲ့သူ   သိတဲ့သူနည်းမယ်လို့ထင်မိပါတယ် ။ Intel base model မှာ firmware password ခံထားတဲ့ပုံလေးပါ။ သူက iPhone iPad တွေမှာ Apple ID lock  ကျတာ ( တနည်းအားဖြင့်   icloud  lock ) အဲ့တာနဲ့တူပါတယ်။   apple မှ လွဲပြီး ဘယ်သူမှ မဖွင့်ပေးနိုင်တဲ့ Lock ကျတာဆိုလည်း မမှားပါဘူး ။ ( ဟို service ဆိုင်မှာရတယ် ဒီ service  ဆိုင်မှာ lock  ဖြည်လို့ရတယ်ဆိုတာ ကိုယ့်သမိုင်းနဲ့ကိုယ်ပါ   )  ဒီ firmware password ကို ဖွင့်ထားတဲ့သူ တော်တော်နည်းပါတယ်။   ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ မသိကြတာကလည်း တပိုင်းပါတာကို ။ သူက တခြား password တွေလိုမျိုး   setting ထဲကနေ လွယ်လွယ်ဖွင့်ရတာမဟုတ်ပဲ recovery mode ထဲမှာ ဖွင့်ရတဲ့ password ဖြစ်နေတာဆိုတော့။   Secondhand ဝယ်ရင်  အဲ့တာလေးကိုတော့ စစ်စေချင်တယ်။ မတော်တဆ အဲ့လိုအလုံးဝယ်မိသွားရင်   ဘာမှမဖြစ်ရင်တော့ ကံကောင်းတာပေါ့ဗျာ။   မတော်တဆ dead boot ဖြစ်သွားပြီး recovery ကနေ OS ပြန်တင်ရမယ်ဆိုရင် အဲ့   password မရှိရင် ဘာမှလုပ်မရတော့ဘူး။ လုပ်ရမယ့် နည်းကလည်း တစ်ခုပဲရှိတယ်။ အဲ့တာက   apple service ကို ကိုယ်တိုင်သွားပြီး အော်ရီဂျင်နယ် ဘောက

ကျွန်တော်တို့လက်ရှိသုံးနေတဲ့ Battery … ( Lithium battery ) တွေဟာ အပူကြောက်တဲ့ battery တွေပါ ။ ပထမဆုံးရှောင်သင့်တာတော့ အပူချိန်များနေတဲ့နေရာမှာမထားသင့် မသုံးသင့်ပါဘူး။ ဒုတိယအနေနဲ့ usb hub ကြားခံပြီး အားသွင်းတာ လုံးဝလုံးဝမလုပ်ပါနဲ့။Battery တင်မကပဲ board ပါထိခိုက်စေနိုင်ပါတယ်။ နောက်တခုက ဒီ battery တွေက active ဖြစ်နေမှ ရေရှည်ခံမှာပါ။ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲဆိုတာက in-out ဖြစ်နေအောင်လုပ်ပေးရမှာပါ။ ဆိုလိုတာက ၁၀၀ ထိ အားသွင်းပြီး အားကုန်တဲ့ထိ သုံးတာမျိုးမလုပ်သင့်ပဲ သုံးနေရင်း အားသွင်းပေးတာတို့ ၊ အားအပြည့်မသွင်းချင်တောင်မှ ခဏလောက်သွင်းပေးတာမျိုးလုပ်ပေးသင့်ပါတယ်။ တချို့က ခဏခဏသွင်းရင် cc ( cycle count ) များမှာကြောက်ပြီးမသွင်းကြတာရှိပါတယ်။ CC က percentage နဲ့တွက်တာပါ ဘယ်လိုသွင်းသွင်းတူတူပါပဲ။ မတူတာက ရေရှည်မှာ ခဏခဏသွင်းတဲ့အလုံးနဲ့ ကြာကြာမှ အားကုန်မှသွင်းတဲ့အလုံးအသုံးခံနိုင်တဲ့ချိန် မတူတော့တာတွေ့ရပါလိမ့်မယ်။ တစ်ယောက်လာမေးတာ ကြုံဖူးတယ်။ Plug တပ် အားသွင်းရင်းသုံးရင် CC မတက်တော့ဘူးမလားတဲ့။ ဘယ်လို လုပ်လုပ် တက်ပါတယ်။ နောက်ပိုဆိုးတဲ့အချက်က battery ကို လုံးဝ ကုန်အောင်ထားပြီးမှအားသွင်းတာ အဆိုးဆုံးဖြစ်ပါတယ်။

  Lighting set up တွေ အကြောင်း ရေးမှ ရတော့မယ်။ ကိုယ့်ဟာကိုယ်လည်း စိတ်ထဲ အမြဲ မှတ်မထားနိုင်တော့ဘူး။ စာရေးရင်း မှတ်ထားမှ မှတ်မိတော့မယ်။ နောက်ခါ လိုတဲ့အချိန်ကျရင် ပြန်ကြည့် ပြန်ဖတ် လို့လည်း လွယ်တာပေါ့။ sketch ဆွဲဖို့တော့ စိတ်ကူးရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့် drawing skill က သိတဲ့အတိုင်းပဲ။ ကြောင်ခြစ်တာကမှ ကြည့်လို့ ကောင်းသေးတယ်။ ကျွန်တော် ဒီ post မှာ educational purpose အနေနဲ့ light set up တွေကို ထပ်ဖြည့်သွားပါ့မယ်။ အခုကတော့ ဘာမှ သိပ်ရှိဦးမှာ မဟုတ်ဘူး။ ကြာလာလေ စုံလာလေ ဖြစ်မှာပါ။

  ဆရာ အားနေဆက် ပြောတဲ့ ကျွန်တော်တို့တွေ အားလုံးက ဘုံ hallucination ဖြစ်နေကြတာ ဆိုတာကို ယုံတယ်။ သာမန် hallucination မှာ မရှိတဲ့အရာကို ရှိတယ်လို့ တစ်ယောက်က ထင်နေပေမဲ့ ကျန်တဲ့သူတွေက မထင်ဘူး။ ဘုံ hallucination မှာတော့ အားလုံးက လက်ခံတဲ့အခါ ဒီမရှိတဲ့ ကမ္ဘာကြီးကို ကျွန်တော်တို့ အားလုံး ဦးနှောက်ထဲမှာ hallucinate ဖြစ်နေတော့ ရှိသလို ဖြစ်နေတာ။ ဦးနှောက်က တချိန်လုံး story တွေ ဖန်တီးပြီး ဒီ ဇီဝစက်ရုပ်ကြီးကို ထိန်းကြောင်းပေးနေတာ။ တယောက်နဲ့ တယောက် story တွေက ဘုံဖြစ်လာတဲ့အခါ society ဆိုတာကြီး ပေါ်လာတာပဲ။ အဲဒီ society တွေမှာ ဘုံ norm တွေ ပေါ်လာပြီး တစ်ယောက်ချင်းစီရဲ့ story တွေကို ပြန်လွမ်းမိုးချုပ်ကိုင်ခံရတဲ့အခါ ခုန ဇီဝစက်ရုပ်ကြီးပေါ်ကို ပြန်ပြီး ဝန်ပိစေတာပဲ။ ဒါကို stress လို့ခေါ်တယ်။ ဥပမာလေးနဲ့ ပြောရရင် အလုပ်၊ လစာ၊ ပိုက်ဆံဆိုတာ တကယ်မရှိဘူး။ Social norm တွေက ဖန်တီးထားတဲ့အရာတွေ။ တကယ်တော့ ဒီခန္ဓာ ဇီဝစက်ရုပ်ကြီးက သူ့အတွက် energy ရှာဖွေဖို့ ဖန်တီးထားတဲ့ story တခုဟာ evolve ဖြစ်လာပြီး social norm တခုဖြစ်လာတဲ့အခါ မလိုအပ်ပဲ အလုပ်အတွက်

  ရှေ့ဆက်လျှောက်ဖို့ကို ဘယ်ကနေ အင်အား ရမလဲ။ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ move on လုပ်ဖို့ အတော်ခက်ခဲနေတယ်။ ဆယ်စုနှစ် တစ်ခုစာ memory တွေကြောင့် လူက ပိတ်မိနေတယ်။ ရှေ့ဆက်လို့ မရတာနဲ့ပဲ လူက အတော်ကို တိုင်ပတ်သွားတယ်။ ဖြစ်နိုင်ရင် “ သင်သွားလိုရာ သွားနိုင်ပြီ ” လို့ အော်ပြီး လွှတ်ပေးလိုက်ချင်တော့တယ်။ တချိန်တည်းမှာပဲ “ မင်းကိုငါလွှတ်လိုက်တယ်၊ ငါ လွတ်မြောက်ပါစေ ” ဆိုတဲ့ စကားကို နားလည်သွားတယ်။ သူ့ကို လွှတ်လိုက်မှ ကိုယ်က လွတ်မယ်။ စိတ်က ဘယ်လိုမှ မလွှတ်နိုင်ဖြစ်နေတာကျတော့ ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ။   တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပဲ ဒီလထဲမှာ ရုပ်ရှင် ၂ ကား ကြည့်ဖြစ်တယ်။ ပထမကားက A Ghost Story နောက်တကားက Drive My Car  ။ ဇာတ်ကား ၂ ကားလုံးက letting go ကို ပုံစံ မျိုးစုံနဲ့ ပြထားကြတာ။ A Ghost story ထဲမှာဆို letting go မလုပ်နိုင်တဲ့ အပြင် time loop ထဲပါ ရောက်သွားသေးတာ။ ဒါပေမယ့် ကျွတ်ချိန်တန်တဲ့အခါ ချက်ချင်းကို ကျွတ်သွားရော။   Drive My Car က တော့ အော်စကာဆု ရသွားတဲ့ စာရင်းထဲ ပါလို့ ကြည့်ဖြစ်လိုက်တာ။ နောက်ပြီးတော့ မူရာကာမီ ရဲ့ ဝတ္ထုကို ရိုက်ထားတယ် ဆိုတာ ကြောင့်ရ