My Blog, My Memo & Myanmars` Unicode

  တနေ့ကမှ ကိုယ့်ဟာကိုယ် အလုပ်ခွင်ထဲမှာ အရင်ကလို မဟုတ်တော့ပဲ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ပေါ့ပေါ့ပါးပါးနဲ့လုပ်နေမိတာပဲဟ ဆိုပြီး ရုတ်တရက် တွေးမိတယ်။ အရင်လို စိုးရိမ်ပူပန်ကြောင့်ကျနေစရာ ဘာမှ မရှိတော့ဘူးလား။ အရင်တုန်းကဆို အင်တာနက်လိုင်းပြတ်သွားပြီဆိုတာနဲ့ အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားပြီ ဆိုတာနဲ့ လောင် တော့တာပဲ။ သူ အဆင်ရောပြေရဲ့လား။ နေရောကောင်းရဲ့လား။ မေးခွန်းပေါင်းများစွာနဲ့ ပူပန်သောက ရောက်နေရတဲ့ အဖြစ်ကနေ သူနဲ့ ကိုယ်နဲ့ ဘာမှ သက်ဆိုင်ခြင်းမရှိတော့ဘူး ဆိုတဲ့ အခြေအနေကို ဝုန်းဒိုင်းကြီးရောက်သွားတယ် ဆိုတာ ယုံတောင် မယုံနိုင်ဘူး။ ကိုယ်လည်း အဲ့လို စိတ်ဒုန်းဒုန်းချပြီး စိတ်ပြတ်နိုင်မယ်လို့ မထင်မိခဲ့ဘူး။ Time will heal ဆိုတာတော့ လက်ခံလိုက်ရတယ်။ အချိန်တခုက ကုစားပေးသွားတာပါပဲ။    ခုတော့ ဘယ်သူ့ ဘယ်သူကိုမှ စိတ်ပူစရာလည်း မရှိတော့ဘူး။ ကိုယ်မရှိပဲ နေနိုင်သွားပြီဆိုတာလည်း သေချာသွားပြီလေ။ ကိုယ်က သူ့အတွက် ရှိနေစရာမလိုတော့ဘူး။ ကိုယ်က ကိုယ့်အတွက်ပဲ ဖြစ်သွားပြီ။ အဲ့ဒီစိတ်နဲ့အတူ အတ္တတွေလည်း ပိုကြီးလာတယ်။ ကိုယ့်အတွက်ပဲ ကိုယ်ကြည့်တော့တာမျိုးပေါ့။ ဘယ်သူ့အတွက်မှ စိတ်ထဲ ထည့်မနေတော့ဘူး။  သူမအတွက် ရေးထားတဲ့ စာတွေကိုလည်း တခါတည်း ဖျက်လိုက်ရင်

  မြင်ယောင်ကြည့်မယ်ဗျာ။ သီချင်းအစ intro လေးမှာ အရက်သမားတစ်ယောက် ဒယီးဒယိုင်နဲ့ မလင်းတလင်း မှောင်ရိပ်ကျနေတဲ့ အခန်းထဲ ဝင်လာသလို ဂစ်တာပေါက်သံလေးနဲ့ ဝင်လာပြီး အရက်ပုလင်းရှာတွေ့တော့ ဖန်ခွက်ထဲ ငှဲ့ပြီး သောက်လည်း သောက်လိုက်ရော Electric ဂစ်တာသံကြီး ကြမ်းကြမ်းကြီး ထွက်လာတယ်။ သီချင်း ပထမအပိုဒ်မှာ သူဘာ့ကြောင့် အရက်သောက်နေရတယ်ဆိုတဲ့ အကြောင်း ရေရွတ်နေရင်း လက်ထဲက အရက်ခွက်ကို ခပ်တင်းတင်းဆုတ်ကိုင်ထားရာကနေ ဒေါသတွေ မာနတွေပါလာပြီး အရက်ခွက်က လက်ထဲမှာတင် ကွဲသွားတဲ့ အချိန်မှာ “မာယာတွေဖုံးတဲ့ ဒီအချစ်များ ငါလေ တွေ့ရှိခဲ့ပြီမို့ “ ဆိုပြီး pre chorus ကို ထ ဆိုတယ်။  Chorus မှာက  “ဒီအဖြစ်တွေကို ငါ ငြီးငွေ့ပြီ” “ဘဝတွေကို ငါငြီးငွေ့ပြီ” “ဒီအချစ်တွေကို မလိုအပ်တော့ပြီ” အဲ့ သုံးကြောင်းတည်း။  Chorus စာသားတစ်ကြောင်းကို အော်ဆိုလိုက် နံရံကို ဖန်ကွဲစတွေစိုက်နေတဲ့လက်သီးနဲ့ ထိုးလိုက်နဲ့ အရက်ကျွမ်းနေတဲ့ အသည်းက ဒဏ်ရာဟာ လက်က ဒဏ်ရာထက် နက်နဲနေတယ်ဆိုတာ မြင်အောင် နားထောင်ကြည့်စမ်းပါဗျာ။ Verse 3 မှာ    မျိုးကြီးရဲ့ ရှတတ အသံနောက်ကွယ်က ခပ်ပါးပါးလေး တီးနေတဲ့ ကိုဗညားရဲ့ ကီးဘုတ်က ထွက်တဲ့ Cello    အသံတွေက horror movie တွေထဲက    ခြေသံတွေလို